Noordelijk Pinksterkamp

Marie is vanaf zaterdag op Pinksterkamp met de scouting .Elian zit ook op scouting en zou ook op kamp, maar wegens een leidingtekort bij hun groep Bevers (de jongste kinderen van de scouting) kon dat dit jaar niet. De scouts kamperen op een militair terrein bij Lauwersoog, waar hun gezinnen op Tweede Pinksterdag mogen komen kijken. Tussen één en vijf uur ’s middags zijn ze welkom. We bezoeken Marie met ons vieren. Ze is nog niet eerder zo lang van huis geweest en we hebben geen contact gehad met de leiding, dus we zijn reuze benieuwd hoe het gaat. Ze zal zelf ook wel staan te popelen om te vertellen wat ze allemaal gedaan heeft, dus we willen er op mikken om er om één uur te zijn. We zijn echter wat traag, en het verkeer heeft een echt Pinksterverkeerstempo.

Als we de auto parkeren moeten we nog een stuk lopen. Elian houdt mijn hand stevig vast. Het kampeerterrein blijkt immens groot. Het deel dat alleen maar voor de Welpen (de groepen met kinderen van zeven tot elf jaar) van de drie noordelijke provinciën is, beslaat volgens mij al een paar voetbalvelden. Er staan heel veel tenten, in clusters bij elkaar, maar met zoveel ruimte tussen de tenten en clusters dat je geen haringen in een tonnetje-gevoel krijgt. Maries groep zit helemaal links achterin, waar we rond half twee aankomen.

Marie begroet ons met de woorden: ‘Zijn jullie er nu al?’

Wel krijgen we allemaal een kus en dan wil ze weten of we ook zonnebrandcrème mee hebben, want ze is die van haar kwijt … Terwijl we allemaal zonnebrandcrème opsmeren, proberen we informatie uit Marie te krijgen, want ze gedraagt zich alsof ze hier al weken rondloopt, maar vertelt ons niet zo veel.

Dan worden de kinderen van Maries groep geroepen.

‘We gaan nu iets doen, we gaan best lawaai maken, dus misschien moet jij hier blijven?’ zegt ze tegen Elian.

De vier (geloof ik) groepen van haar “cluster” gaan in een vierkant zitten. In het midden staan twee sprookjesfiguren, twee leidinggevenden in de kleren van Alladin en Doornroosje. Het thema van het kamp is dit jaar sprookjes, elke groep heeft een mooie ingang gemaakt naar zijn tenten toe, elke groep heeft leidinggevenden die zich verkleden, er is een heel verhaal verzonnen en de kinderen moeten het hele kamp spelletjes doen om mysteries van het verhaal te ontrafelen. Alladin en Doornroosje herhalen een deel van het verhaal tot nu toe. Dan zingt elke groep zo hard mogelijk! Het is een behoorlijk lawaai, hoewel het vanwege de open ruimte nog meevalt. Elian zit een aantal meters achter de kinderen en alle ouders die toekijken, op schoot bij Martin, met zijn Elianblik: hij trekt met zijn neus, alsof hij moeite heeft om het te zien. Dat is al vanaf dat hij heel klein is zijn blik als hij dingen spannend vindt en/of niet zo goed begrijpt. Ik neem overal foto’s van.

Er krijgt ook een groep een prijs voor de beste poort. Die van Maries groep is geweldig, een heel bouwwerk van grote balken, waar netten overheen gehangen zijn, zodat het een echt klimparadijs is voor de kinderen. Toch wint haar groep niet, omdat de poort minder met het thema te maken heeft dan die van de buren.

Na het zingen en de prijsuitreiking moedigen we Elian aan om in de poort te klimmen, maar dat durft hij niet.

Niet veel later moet Marie weer ergens heen, naar “De bibliotheek”. We lopen allemaal mee, want we mogen kijken wat er gebeurt. Er staat een heel groot decor van een bibliotheek. Allemaal sprookjesfiguren lopen er rond en op de achtergrond ligt een echt sprookjesboek ter grootte van ongeveer een vierkante meter. Het decor is omsingeld met werkelijk alle welpen van het hele terrein, waar alle belangstellenden weer omheen staan. Eén vrouw heeft een microfoon, zij vertelt wat er zoal is gebeurd. Weer moeten alle kinderen zingen, nu wat voor groep ze zijn. Ze zijn namelijk allemaal onderverdeeld in kleuren. Hun leidinggevenden sporen ze steeds aan vooral nog veel harder te schreeuwen!

Ik sta met Rowan direct achter de kinderen, zodat hij goed kan volgen wat er allemaal gebeurt. Hij vindt het erg leuk. Elian zit weer bij papa, vele meters van al die drukte verwijderd. Als het verhaal voorbij is en alle kinderen weer naar hun groep mogen, wil Martin het decor aan Elian laten zien. Ze lopen net die kant op, maar dan schalt er luide muziek door alle boxen die er staan. Verschrikt deinst Elian terug.

We gaan weer naar de tenten van Maries groep. Inmiddels wil Elian wel op de poort spelen. Hij vermaakt zich daar een hele poos, samen met Rowan. Martin houdt ze in de gaten en ik koop wat spulletjes met Marie. Ze weet de weg op het kamp heel goed, voelt zich duidelijk als een vis in het water.

Aan een leidinggevende vraag ik later of het bij de kampen van scouting altijd zo gaat. Het lawaai, veel groepen samen en de bijbehorende drukte schijnen vooral bij het Pinksterweekend te horen, tijdens het Zomerkamp zijn de kinderen vooral in hun eigen groep en doen soms activiteiten met bevriende groepen.

Tegen vijven, als we weggaan, zijn De Bibliotheek en het boek goed te zien. Verklede leidinggevenden zetten elkaar allemaal op de foto. Er is geen lawaai, dus willen we het Elian laten zien. 

Hij verzet zich: ‘Er staat een rups!’

‘Maar lieverd, dat is een verklede man,’ leg ik uit. ‘Kijk maar, hij heeft zijn hoofd niet eens op. Hij is net zoals de andere verklede mensen.’ Ik wil hem al meetrekken, maar hij steigert.

‘Ik wil niet naar die rups.’ Hij is duidelijk erg bang.

Dan laat ik het Rowan maar zien. Die vindt het prachtig en wil graag dat de bladzijden van het boek omgedraaid worden. Omdat ze er allemaal foto’s maken en ik niets stuk wil maken, doe ik dat maar niet.

Daarna gaan we naar huis. Ik ben blij dat Elian dit jaar niet naar het Pinksterkamp mocht. Afgaande op zijn gedrag vandaag, zal hij dat de komende jaren ook niet wíllen …