‘Soms vraag ik mij wel eens af of Rowan wel helemaal normaal is,’ zegt Marie.
Ik schrik. Ze verwoordt precies wat me al lange tijd bezighoudt. Heb ik daar iets over laten doorschemeren? Heeft ze een gesprek tussen Martin en mij opgevangen, dat niet voor haar oren bedoeld was?
‘Waarom dan?’ vraag ik neutraal.
‘Nou, omdat hij ’s ochtends zijn bord nooit leegeet en hij zijn kleren niet aan wil doen.’
Ik glimlach om deze voorbeelden en besluit eerlijk tegen haar te zijn. ‘Dat zijn heel normale kleuterdingen, lieverd, maar ook papa en ik weten niet helemaal zeker of Rowan niet autistisch is. Bij jou wisten we altijd helemaal zeker dat jij helemaal normaal was, maar bij Rowan weten we dat niet, omdat hij wel wat bijzondere trekjes heeft. Alleen, hij is nog maar een kleuter en al zijn gedrag past ook bij een kleuter. Waarschijnlijk zullen die trekjes wel weggaan en als dat niet zo is, dan merken we het vanzelf.’
Marie neemt genoegen met mijn woorden, waarmee ik zowel haar als mijzelf probeer gerust te stellen. In het geval van mijzelf niet geheel succesvol.
Op het moment dat wij ernstig vermoedden dat Elian autistisch was, was Rowan een baby. Toen Elian een baby was, merkten wij niets bijzonders aan hem. De beangstigende gedachte dat onze tweede zoon ook autistisch zou kunnen zijn, maar dat wij dat nog niet konden merken, kwam natuurlijk bij ons op. Dus vergeleken we het gedrag van Rowan in de loop der jaren met dat van Elian. Daarbij kwam Rowan goed uit de bus: we kunnen hem bijvoorbeeld probleemloos meenemen naar een restaurant, circus of kermis; als heel klein jongetje toonde Rowan al een keer troostgedrag toen Marie huilde; wanneer ik eens plotseling bij iemand op bezoek ging, ging hij gewoon mee en uitjes van de crèche vond hij leuk; hij had geen driftbuien; hij was gevoelig voor straf; en sinds hij op school zit, heeft hij al enkele speelafspraken gehad. Duidelijk geen autist dus.
Toch?
Of wel?
De 100% zekerheid waarmee wij altijd wisten dat Marie “normaal” is, hebben wij nooit bij Rowan gevoeld. Het hoogste waarop we gezeten hebben is 95% en vaak ligt het getal een stuk lager. Want ik heb wel eens een keer getest hoe hij reageerde als ik plotseling ergens met hem heen ging, maar hij wist dan wel precies waar we naartoe gingen, en eigenlijk doe ik zoiets spontaans nooit. We kondigen alles altijd aan, omdat we dat nu eenmaal gewend zijn en omdat dat ook fijner is voor “normale” kinderen. Rowan heeft geen driftbuien, maar hij jammert ontzettend veel, om de meest onzinnige dingen. Zo moest hij onlangs op een ochtend de kruimels die van zijn bord waren afgevallen zelf opruimen; daarna moest hij zijn schoenen aandoen, waar hij geen zin in had; en het autootje dat hij op het laatste moment mee wilde naar school konden we niet vinden. Bij al deze dingen barstte hij in huilen uit.
Verder is hij wel gevoelig voor straffen, maar dat betekent vooral dat hij moet huilen als hij op de trap moet en niet dat hij snel dingen zal nalaten, omdat hij anders straf krijgt. En beloningen werken niet zo goed als je zou denken. Hij at op een gegeven moment heel slecht en we zetten er een beloningssysteem op. Als hij goed at, mocht hij een sticker en bij een bepaald aantal stickers had hij iets verdiend wat hij graag wilde. Dit werkte slechts kort, daarna keek hij of hij het eten lekker vond en at gewoon niet als hij het niet lekker vond. Dan denk je: maar je houd je kind toch gewoon aan tafel, tot hij zijn eten op heeft? Maar hij blijft in dat geval gewoon zitten. Zo heb ik hem wel aan het melk drinken bij het middageten gekregen. Echter, de eerste keer dat hij dat moest, heeft hij maar liefst 2 1/2 uur aan tafel gezeten! Op zijn stoel, zonder speelgoed. Hij bleef braaf zitten, dat wel, maar weigerde de melk op te drinken, wat het enige was wat hij moest doen om lekker te kunnen spelen. Uiteindelijk koos hij toch eieren voor zijn geld. De keren daarna duurde het steeds korter, tot hij uiteindelijk gewend was aan melk drinken bij het middageten. Bij het avondeten konden we dat echter niet doen, want vlak daarna moet hij naar bed. (Sinds een paar weken eet Elian overigens ’s avonds goed, omdat hij spaart voor Thomasspullen. Sindsdien eet Rowan ineens ook zijn bord leeg, terwijl hij er geen beloning voor krijgt! Hij vertoont dus kopieergedrag.)
Rowan heeft inderdaad een paar keer met iemand gespeeld, maar lijkt dit liever niet te doen en ook Elian speelde op de kleuterschool af en toe met iemand uit zijn klas.
Rowan is erg koppig en heel dwingend, dingen moeten vaak gebeuren zoals hij ze wil. Als hij ’s avonds cornflakes krijgt (iets waar we uiteindelijk mee zijn begonnen toen de jongens anders helemaal niets aten), dan wil hij die bij een tafeltje eten; op zich logisch, op zijn schoot lukt dat niet goed, maar het tafeltje moet ook per se leeg zijn. Als hij zich aankleedt moet hij per se eerst zijn sokken aan. En zo zijn er veel meer dingen.
Laatst speelde er een meisje uit Elians klas bij ons thuis. Ze bleef ook eten. Niet alleen Elian raakte daar helemaal hyperdepieper door, ook Rowan werd hyperdepieper, maakte lawaai, ging gek doen enzovoort.
Hadden wij geen autistische zoon gehad, dan had ik bij Rowan nooit aan autisme gedacht, maar nu dus wel. Ik heb al zo vaak gehoord dat kinderen pas in groep drie of vijf minder goed gaan functioneren, thuis danwel op school, dat ze dan een diagnose krijgen in het autistisch spectrum en dat de ouders daar nooit aan hadden gedacht. Daarom ben ik soms bang dat hij in de toekomst problemen zal krijgen. Bijvoorbeeld dat hij extra hulp nodig zal hebben op school en dat dat lastig wordt vanwege het passend onderwijs ...
Ik weet heus wel dat Rowan hoogstwaarschijnlijk “normaal” is en dat hij nu absoluut niet voor een diagnose in aanmerking komt. Dat ik mezelf gek maak door steeds een “autibril” op te zetten, waarmee ik vooral mogelijk autistische kenmerken zie, net zoals een verliefd iemand door een roze bril alleen maar de leuke kanten ziet van zijn of haar geliefde. Dat de tijd zal uitwijzen of Rowans autistische trekjes gewoon bij kleutergedrag horen en voorbijgaan, of dat hij ze zal houden. Dat Rowan Rowan blijft, hoe het uiteindelijk ook zal gaan. Dat het geen zin heeft om me zorgen te maken voor de dag van morgen. Maar toch.
Wie wil die “autibril” eens voorgoed van mijn neus af halen?
0 comments:
Post a Comment