Tweede Paasdag. Met mijn schoonmoeder zit ik op een bankje van een speeltuin, waar de kinderen heerlijk aan het spelen zijn. Martin staat een eindje verderop.
Een jongetje met een papiertje in zijn hand loopt naar me toe, kijkt me min of meer aan, strijkt even over mijn knie en loopt verder. Een grappige ervaring.
Een man loopt achter de jongen aan. ‘Hij is autistisch, hoor,’ legt hij uit.
Uiteraard ben ik vol begrip.
De man blijkt de vader van de jongen te zijn. Hij vertelt dat mensen soms boos worden als zijn zoon zoiets doet. Als hij dan zegt dat zijn zoon autistisch is, bieden ze wel hun excuses aan.
Ik vind het maar stom. Boos worden als een kind je even aanraakt? Hoe onverdraagzaam kun je zijn. Ook als ik niet zelf een Bijzondere zoon had gehad, zou ik volgens mij nooit zo reageren.
De vader vertelt verder, over dat zijn zoon bijna negen is, maar slechts kan praten als een twee-jarige. De zoon kan aangeven wanneer hij naar de wc moet, maar kan de toiletgang niet zelf. Soms zegt hij bij het Centrum voor Jeugd en Gezin (CJG), waar de speeltuin naast is, dat hij moet plassen, zodat hij de mooie plaatjes die ze daar in de wc hebben kunnen zien.
Ja Trenke, dat is andere koek, zo’n klassiek autistisch kind. Elian heeft zo zijn moeilijkheden en daardoor zijn omgeving ook, maar de kans dat hij uitgroeit tot een gelukkige volwassene, die met zijn handicap kan omgaan en aan wie niemand merkt dat hij autistisch is, is erg groot.
De man zit op de praatstoel en kletst verder over zijn veeleisende ex, voor wie hij alles deed, maar die toch van hem scheidde.
Dan loopt hij even naar zijn zoon, keert weer terug, en praat verder tegen Martin.
Mijn schoonmoeder moet er een beetje om lachen. ‘Kennelijk wil hij zijn verhaal graag kwijt.’
Ik leg haar uit dat zoiets bij autisme kan passen, dat je net zo makkelijk je verhaal doet aan een onbekende als aan een goede vriend. Misschien is de man zelf ook licht autistisch.
Ik vind dat overigens zelf juist een leuk trekje, dat je niet die gebruikelijke gêne voelt om een onbekende aan te spreken.
Een poosje later rondt de man het gesprek af.
‘Bedankt voor de tip,’ hoor ik Martin zeggen.
De man heeft het TOG tegen Martin genoemd. ‘Dat schijnt een toelage te zijn, waar wij misschien recht op hebben,’ zegt Martin. ‘Ik heb er nog nooit van gehoord.’
Ik wel. Ik heb de term op fora zien staan. Een paar weken geleden vertelde een vrouw van ons CJG me over het TOG dat zij kreeg voor haar dochter met adhd. Zij vertelde dat het een soort tweede kinderbijslag was. Op de één of andere manier heb ik echter nooit bedacht dat het iets zou zijn waar wij recht op hebben, ik had zelf aangenomen dat het geld was voor mensen die een zeer laag inkomen hebben.
Mijn aanname blijkt onjuist, vinden Martin en ik thuis op het internet. TOG staat voor “Tegemoetkoming ouders van thuiswonende gehandicapte kinderen”. Als je een ernstig ziek of gehandicapt kind hebt tussen de drie en achttien jaar dat een AWBZ-indicatie heeft voor gemiddeld tien uur zorg of meer per week, kom je hiervoor in aanmerking. Het gaat om een bedrag van ruim 200 euro per drie maanden. De TOG kun je on-line aanvragen, dan moet je alleen nog even apart een kopie van de AWBZ-indicatie te sturen. Wij besluiten dat meteen te doen.
Gisteren kregen we al bericht van de Sociale VerzkeringsBank. Het TOG is toegekend, met terugwerkende kracht vanaf januari 2011!
Goh, waar een toevallige ontmoeting al toe kan leiden.
0 comments:
Post a Comment