Speelkamer

Elian gaat natuurlijk naar het logeerhuis, zodat wij bij kunnen komen en zodat Marie en Rowan meer aandacht kunnen krijgen. Dit weekend ging het anders. Elian ging naar het logeerhuis, Marie en Rowan logeerden bij oma en manlief en ik ... werkten ons te pletter in ons huis. Onze zolderkamer, die voor ons als was- en logeerkamer funtioneerde, bouwden we om tot een speelkamer. Eerst ruimden we de was op die er nog lag en zetten we het wasrek bij de wasmachine, waar eigenlijk onvoldoende ruimte is. Daarna zochten we de wereld aan troep uit. Alles belandde op drie stapels: stapel één voor wat moest blijven, stapel twee voor het goede doel en stapel drie voor alles wat weg kon. Twee boekenkasten die bijna volledig gevuld waren met boeken werden geleegd. De slaapbank, die als een bed in de kamer stond, toverden we weer om in een bank. De twaalf IKEA-bakken met speelgoed die beneden stonden, verplaatsten we naar de zolder. Het speelgoed dat op Elians kamer lag werd ook naar de zolder overgebracht. Daarna brachten we stapel drie meteen naar de kringloopwinkel en zetten we vijf vuilniszakken in onze garage.
Na anderhalve dag keihard werken een prachtig resultaat: een kamer met allemaal speelgoed; er lag geen geen speelgoed meer beneden dat door de kamer gegooid kan worden; en een prikkelvrije kamer voor Elian.
We haalden Elian op bij het logeerhuis en de andere twee bij oma. Thuis toonden we trots de nieuwe speelkamer.
Marie en Rowan wilden direct spelen; sterker nog, zij riepen dat ze niet voorgelezen wilden worden bij het naar bed gaan, maar dat ze liever langer speelden.
Elian reageerde een tikkeltje anders. 'Dit is de stomste kamer die ik ooit gezien heb!' riep hij. Daarna huilde en gilde hij en kronkelde alle kanten op. Hij wist duidelijk niet waar hij met zichzelf heen moest. Hij brulde dat de bakken weer naar beneden moesten en alle auto's terug naar zijn kamer en sloeg papa als die bij hem in de buurt kwam. Na een minuut of tien begon hij spullen terug te brengen naar zijn kamer.
Marie liep hem achterna en wilde de auto's weer afpakken. 'Nee, Elian, die moeten nu in de nieuwe speelkamer.'
Elian duwde haar aan de kant, evenals Rowan, die kwam kijken wat er allemaal gebeurde.
Manlief besloot Elian mee naar beneden te nemen, zodat hij even niet in de hem overprikkelende kamer zou zijn. Op de bank had hij echter de grootste moeite om Elian in bedwang te houden. Elian wilde maar steeds naar boven om de dingen daar te brengen, waar ze volgens hem hoorden, namelijk de plek waar ze oorspronkelijk stonden. Manlief probeerde hem tegen te houden en werd dus gekrabd, gebeten en geschopt. Al die tijd bleef Elian huilen en gillen. Hij moest maar even naar zijn kamer.
Na tien minuten op zijn kamer te zijn geweest, was Elian rustig genoeg om even te wii-en. Heel langzaam kalmeerde hij verder.
Wij wisten natuurlijk dat Elian niet direct blij zou zijn en waarschijnlijk boos zou worden, maar hij flipte ietsje meer dan we al verwachtten. Wat doet het pijn om hem zo te zien lijden! Terwijl we het paradoxaal genoeg voor hem doen. Het is net zoiets als een vaccinatie geven.

Maandagochtend, toen Elian opstond, vroeg hij: 'Mag ik zo op de zolderkamer spelen?'