Lichtje lopen

Maandagmiddag. Ik voel me niet zo fijn en wil graag even naar buiten. Als Marie en Elian thuis zijn van school en Martin ook thuis is (Rowan speelt bij een vriendje), stel ik voor om te gaan wandelen. In eerste instantie wordt daar niet enthousiast op gereageerd. Marie wil wii’en en Elian wil spelen.

‘Oké,’ leg ik me er bij meer, ‘als jullie niet met mij mee willen, dan ga ik wel even alleen op de fiets naar de winkel.’

‘Ik wil wel met je mee, mama,’ biedt Elian heel lief aan.

Ik krijg een idee. ‘Weet je wat? Zullen we met zijn allen naar de winkel lopen en dan naar de lichtjes kijken? Dan kunnen we een boodschapje doen, en ondertussen van de versiering genieten.’

Verleden jaar hebben we de dag voor kerst "Lichtje gereden": we stapten en in onze auto en reden van mooi versierd huis naar mooi versierd huis. Het was zo’n  groot succes dat we besloten er een traditie van te maken. We zouden nu best als voorproefje kunnen “Lichtje lopen”. Onderweg naar de winkel is er vast genoeg te zien.

Dat willen de kinderen wel.

Onderweg zijn ze erg enthousiast, vooral Elian. Hij roept voortdurend: ‘Mama, kijk, die lampjes!’; ‘Mama, moet je hier eens zien!’; ‘Kijk, daar voor het raam!’

Elian en ik lopen hand in hand. Af en toe sleurt hij me mee, want dan kan hij niet wachten om dat moois van een eindje verderop te zien. Het is maximaal vijftien minuten lopen naar de winkel, maar onderweg komen we allemaal lampjes en kerstbomen tegen en zelfs kerstmannen, kerststerren en een rendier. 

Op de terugweg raakt Elian steeds meer hyper. Hij springt alle kanten op en babbelt aan één stuk door. Dan gilt hij, en voegt zelf toe: ‘Ik word zo druk, ik gil er zelfs van!’

Het is ontzettend leuk om hem zo blij te zien. Ik wil er zelfs bijna zelf van gillen: van geluk!