Helikopter

Tijdens een wandeling met de kinderen en een goede vriend, in de stad waar de vriend woont, spot ik ze.
‘Kijk eens jongens, helikoptertjes!’ roep ik enthousiast. Op de grond zie ik de vruchten van de esdoorn liggen. Ik pak er eentje op en gooi hem omhoog. Rondcirkelend als een helikopter valt hij weer naar beneden. ‘Kijk maar!’
De kinderen vinden het een leuk spel. Elian en Marie pakken ook vruchten op en gooien ze de lucht in. Er worden een paar meegenomen om thuis mee te spelen.
Bij terugkomst van de wandeling speelt Elian op het balkon van de vriend fanatiek verder met de helikoptertjes. Het onvermijdelijke gebeurt, twee helikoptertjes verdwijnen over de balkonrand. Elian vindt dat erg jammer en wil ze graag ophalen. Martin vindt dat goed en gaat mee.
De stoep beneden blijkt bezaaid met van alles, vooral peukjes en blaadjes. De moed zinkt Martin in de schoenen, die helikoptertjes vinden ze nooit!
Een minuut later roept Elian: ‘Ik heb er één, papa!’ En binnen een paar minuten heeft hij de tweede ook te pakken. Tevreden loopt hij met papa en zijn schatten weer naar boven.
Elian heeft geen “helikopterview”, geen overzicht van het geheel én details; hij heeft altijd aandacht voor alle details. Dat hij onbelangrijke dingen niet weg kan filteren is juist een onderdeel van zijn stoornis. Maar in dit soort situaties is deze handicap juist een pluspunt!