De stoomdagen 2013

Aangezien verleden jaar de Stoomdagen in Nienoord een groot succes waren, besluiten we dit jaar heel bewust om er weer naartoe te gaan. Vanwege Hemelvaartsdag wordt het verkeer geregeld en moeten we zo’n anderhalve kilometer bij het park vandaan parkeren. De kinderen wille alle drie graag in de duobuggy, maar ze moeten van ons zelf lopen. Tot we bijna bij het park zijn en Elian graag achterin de buggy wil. Hij maakte zich ’s ochtends al wat zorgen om hoe druk het zou zijn in Nienoord en in de buggy kan hij een kap over zich heen trekken, om alle indrukken af te sluiten.

Een oude stoomtrein

Bij het eerste stuk, waar je normaal gesproken officieel nog niet het park binnen bent, staan weer diverse grote stoomtreinen. Het is een lawaai van jewelste. Elian trekt de kap zo ver als die maar kan.

Eenmaal echt in de speeltuin spelen Marie, Elian en Rowan heel even bij een klimbrug over het water, die er altijd is. Dan wil Rowan met mij naar de grote glijbanen.

Ik stel Rowan voor dat we eerst bij en in de tent kijken of Thomas er weer is, want dan zou Elian heel blij zijn. We zien het geliefde treintje echter niet. Na nog een rondje langs allemaal stoomtractors, lopen we naar een glijbaan in het midden van de speeltuin. We willen net de trap opklimmen, als Marie aan komt hollen. Zij en Martin en Elian zijn al bij de glijbanen, maar daar waren wij niet!
We lopen maar even naar Martin. Elian zit weer in de buggy met de kap over zich heen.

Je ziet hier net Elians knieën, hij verschuilt zich helemaal

Vrijwel direct nadat ik met Rowan naar de glijbaan ging, was hij daar weer in gekropen. Martin heeft ook met de kinderen gekeken of Thomas er weer was, maar nee dus. En Elian vindt het duidelijk te druk.

Rowan wil nog met mij naar de glijbanen. Martin en ik spreken af bij een klimkasteel waar heel weinig kinderen spelen. Aldaar zit Elian, tegen de tijd dat Rowan en ik terugkeren van het glijden, nog steeds in de

buggy zit. Marie zit bij Martin op schoot. Ook zij vindt het best druk.

‘Ik ga naar de trein die niet beweegt,’ roept Rowan. De trein is een gewoon speeltuinonderdeel. Hiervoor wil Elian wel uit de buggy komen. Hij en Marie spelen ook in en op de trein. Even. Twee koppen thee, die Martin en ik snel opdrinken, lang. Dan is de koek op. Elian klimt weer in de buggy, de enige plek die nu echt veilig voor hem voelt.

Deze Thomas was er niet

We hadden gehoopt dat het uitje net zo’n succes zou zijn als verleden jaar. Echter, toen hebben we uren bij 

de Thomastrein gezeten. Vandaag hebben we alleen maar last van alle extra mensen, het lawaai van die mensen en de stoommachines, de geur van stoom die overal hangt. We houden het voor gezien.
De hele terugweg naar de auto zegt Elian voortdurend: ‘Hmmmmmm. Hmmmmmm. Hmmmmmm.’ Het is bijna zingen. Het komt op me over alsof hij zichzelf probeert te kalmeren.
Pas in de auto wordt hij echt rustig.

Om toch de dag positief af te sluiten, halen we lekkere ijshoorntjes bij de supermarkt bij ons om de hoek. En dan gaan we naar huis, waar we helemaal niks druks gaan doen.