Omdat Elian slecht tegen drukte kan, hij niet snel iets doet wat hij niet wil en wij graag wilden dat hij zou leren zwemmen, krijgt hij één-op-één-zwemles. Anneke, de dochter van de mensen van Elians logeerhuis, geeft hem deze les. Zij is daartoe bevoegd, Elian kende haar al en zij heeft zelf een broertje met pdd-nos en weet dus hoe ze daarmee om moet gaan.
Over het algemeen gaan de lessen goed. Elian vindt het zwemmen leuk en maakt vorderingen. Het gaat niet zo snel als bij een “normaal” kind, maar dat was ook niet de verwachting. Toen Elian klein was, herkenden wij ons niet in het kenmerk “motorisch onhandig”, want zitten, kruipen en lopen deed hij redelijk op de momenten waarop hij het hoorde te doen. Echter, schommelen en fietsen bleken een heel ander verhaal en ook het zwemmen gaat dus trager. Dat geeft helemaal niets, als hij uiteindelijk maar leert zwemmen.
Tweemaal wilde Elian absoluut niet naar zwemles. Aangezien hij het echter leuk vindt en we er niet aan kunnen beginnen hem eens niet te laten gaan als hij niet wil, temeer omdat hij het dan als regel zal zien dat hij niet hoeft als hij eens niet wil, hebben we hem beide keren gedwongen. De eerste keer moest Martin echt mee en schopte, gilde en sloeg Elian tot hij in het water lag. De tweede keer stopte de weerstand al zo’n beetje, op het moment dat Martin weg reed. De laatste keer dat Elian niet wou zwemmen, is al vele maanden geleden.
Anneke doet het lesgeven dan ook heel goed. Zij werkt met beloningen. In het ondiepe bad moest Elian bijvoorbeeld een poosje hard werken en als hij goed zijn best deed, mocht bij visjes van de bodem “opduiken”. Krijg dat maar eens voor elkaar bij een gewone les! Toen Elian niet wilde duiken, kwam ze erachter dat hij dat wel wou vanaf de startblokken of de mat, maar niet vanaf de kant, want dat deed hem zeer aan zijn voeten. Zij begrijpt dat dat verschillende omstandigheden zijn. En als Elian eens niet in staat is om goed te zwemmen, omdat hij stuitert vanwege een drukke dag, dan begrijpt ze ook dat volkomen.
Ondertussen heeft Elian een paar keer les gehad in het diepe bad. Hij zwemt ook al zonder hulpmiddelen. Het leek Anneke goed om hem met andere kinderen te laten zwemmen, want het einddoel is om hem te laten diplomazwemmen en dan zal hij gewend moeten zijn aan zwemmen in een groepje.
Gister was het zover. Doordat Anneke allerlei andere afspraken had, moest ze ook bij ons eten en daarna zouden de twee direct door naar het zwemmen. Beide activiteiten stonden al lang op de weekkalender en Elian was er op voorbereid.
’s Ochtends herinnerde ik Elian er aan dat hij in een groepje zou zwemmen. ‘Neeeeeee!’ was zijn reactie.
Hij reageerde hetzelfde toen Martin hem van de opvang haalde en hem er aan herinnerde.
Thuis zag hij Anneke aan de eettafel zitten. Zij had niet eerder bij ons gegeten, maar zat wel op de gastenplek. Elian weigerde om te komen eten. Hij was verder ook ongehoorzaam, waardoor hij voor straf snel naar bed zou moeten, zonder voorlezen. Omdat de les echter heel anders zou zijn, hadden we er begrip voor dat het voor hem lastig was zich goed te gedragen, dus lieten we hem wel eten nadat Anneke al klaar was.
Helaas werd Elians weerstand in het zwembad zelf niet beter. Hij wilde absoluut niet met de anderen zwemmen. Zelfs toen het groepje aan de andere kant van het bad was, wilde hij niet zwemmen. Uiteindelijk kreeg Anneke hem zover dat hij het water in ging, waar hij een poosje heeft gewatertrappeld, maar meer lukte niet. Gelukkig weet hij nu wel voor de volgende keer hoe zo’n les gaat, dus dan probeert Anneke het gewoon weer.
Na de “les” ging er ineens nog iets anders: het bleek dat de kluisjes niet open gingen! Stonden Anneke en Elian daar in hun badkleding. Anneke had haar tas met alle belangrijke dingen tot haar opluchting niet in de kluis, maar hun kleren, jassen en schoenen zaten er wel in. De technische dienst was gebeld, maar die kreeg het niet snel voor elkaar om de kluisjes open te krijgen.
Anneke studeert en moest eigenlijk door naar een tentamen. Zij had weinig tijd, Martin zou zelfs Elian op komen halen. Anneke belde naar ons huis of ik kleren mee kon geven, maar Martin was al onderweg. Anneke leende een badjas en slippers van het zwembad en reed naar ons huis, waar ik ondertussen kleren probeerde te vinden die zij paste.
In het zwembad boden ze Elian kleren aan die anderen hadden laten liggen, maar die weigerde hij natuurlijk, want het waren niet zijn kleren! Hij was volkomen verbaasd door wat er allemaal gebeurde, in de war en wou niet mee naar huis. Hij maakte zich erg druk om zijn eigen kleren, die hij nu niet mee naar huis kon nemen en die het kouden hadden in het kluisje …
Uiteindelijk kreeg Martin Elian mee naar huis met de belofte dat, als hij goed zou meewerken, de bedprocedure net als anders zou gaan en hij dus langer mocht opblijven. In zijn zwembroekje stapte Elian in de auto. Martin zette de verwarming op zijn hoogst.
Natuurlijk kwam Elian stuiterend thuis. Het was deze keer ook wel een héél bijzondere zwemles. Hopelijk gaat het een volgende keer weer iets normaler.
0 comments:
Post a Comment