Elianacties

‘Kijk eens mama, hoe ik er uitzie?’ Helemaal trots staat Elian ’s middags voor me. Hij heeft een jurk van Marie aangetrokken over zijn kleren heen, daar zijn jas overheen gedaan en een heksenhoed op.
‘Prachtig lieverd,’ zeg ik glimlachend.
‘Wil je een foto van me maken?’
‘Jazeker wil ik dat!’ Ik pak meteen het fototoestel.
Elian gaat er echt voor poseren met een stralende lach.
Even later roepen buurkinderen: ‘Kijk nou eens wat hij aan heeft!’
Ik vind het juist leuk dat hij aantrekt wat hij zelf leuk vindt.

’s Avonds gaat Elian weer niet slapen. Op zich gaat het al een paar weken best goed. Meestal slaapt hij tussen negen uur en half tien ’s avonds, in ieder geval tot zeven uur, soms tot half acht en bij uitzondering een keer tot acht uur. We hebben er dan ook een stickersysteem op gezet, waarbij hij een sticker mag plakken als hij niet te veel roept wanneer hij in zijn bed ligt. Met de stickers spaart hij voor auto’s van Cars 2, die hij erg graag wil hebben.
Gister was hij aan het spoken tot tien uur ’s avonds. Ook vanavond heeft hij meerdere keren geroepen.
Om half tien horen we hem weer door de babyfoon: ‘Au, au, au, AU!’
Eigenlijk willen we hem negeren, maar zijn pijnkreten worden steeds luider, dus Martin kijkt wat er aan de hand is.
Elian blijkt met zijn handen steeds rondjes over het vloerkleed te hebben gewreven, want dat was ‘zo lekker warm.’ Tja, nu heeft hij dus rondjes op zijn vingers …
Dat Elian zere handen heeft, vind ik natuurlijk sneu, maar toch moet ik ook hier om lachen. Kleren die een andere jongen nooit aan zou trekken en brandwonden op zijn handen, dat zijn van die typische Elianacties!