Nog een paar minuten later herinner ik me dat Joke eens had gezegd dat haar dochter zwanger was en dat ze een week vrij zou nemen als haar kleinkind geboren zou zijn. Wellicht dat het kind nu is geboren. Ik bereid Elian erop voor dat het wel eens zo zou kunnen zijn dat hij wordt opgehaald door een andere buschauffeur.
Dat is inderdaad het geval. Tegen achten gaat de bel. Als ik de deur open, staat de vervanger het papiertje op onze deur te lezen, waarop staat wie wel bij ons mag aanbellen en wie niet. We stellen ons aan elkaar voor. De vervanger heet Hans. Direct na het voorstellen loopt Hans naar het busje. Dat bevreemdt me. Het lijkt mij, zeker voor een vervangende buschauffeur, normaal dat je in de korte tijd die het kind nodig heeft om naar het busje te komen (Elian bijvoorbeeld geeft iedereen even een kus en pakt zijn tassen) even met de ouders praat, om te vragen of er bijzonderheden zijn. Ook vind ik het normaal dat je met het kind meeloopt naar het busje. Maar afijn, Elian is ondertussen wel wat gewend qua buschauffeurs, dus hij stapt braaf in.
Wanneer Hans Elian ’s middags thuisbrengt, duwt hij hem bij onze voordeur naar voren en zegt: ‘Ga je de buschauffeur nu beloven dat je nooit meer gaat ruziemaken in de bus?’
‘Heeft hij ruziegemaakt in het busje?’ vraag ik.
Hans knikt.
Er ontvouwt zich ongeveer het volgende gesprek:
‘Dat zou er iets mee te maken kunnen hebben dat hij vandaag een andere buschauffeur had,’ vertel ik. ‘Hij heeft namelijk een stoornis, en -’
Hans onderbreekt me en roept: ‘Ja, maar hij moet het toch leren, hè, dat hij geen ruzie moet maken, dat kan hij later in de maatschappij ook niet!’
‘Daar heeft u gelijk in,’ erken ik, ‘maar hij heeft dus die stoornis en -’
‘Natuurlijk heeft hij een stoornis! Dat weet ik toch ook wel?’
‘Nou, maar ik wou u iets uitleggen -’
‘Legt u het dan uit!’
‘Dat probeer ik, maar ik krijg er geen woord tussen.’
‘Ik doe dit werk al zes jaar! Ze hebben allemaal een stoornis!’ schreeuwt hij. Hij spreekt niet één zin op een kalme toon uit.‘Jeetje, als u ook zo bent in het busje, ben ik bang dat Elian de hele week gaat ruziemaken!’ laat ik me ontvallen. Daarop probeer ik weer iets te vertellen, maar de chauffeur loopt weg, naar zijn busje, razend en tierend: ‘Ik doe dit werk al zo lang! Leer toch eens met mensen om te gaan!’
Ik ben bang dat hij met die laatste zin bedoelt dat IK niet met mensen om kan gaan …
Van Elian hoor ik dat de kinderen in het busje niets mochten, niets zeggen en geen speelgoedzwaard aan elkaar laten zien. Ook praatte de buschauffeur steeds door hem heen, vertelt Elian.
Ik krijg zo’n naar gevoel van deze Hans dat ik Elian liever niet weer aan hem meegeef. Martin en ik checken onze agenda’s, om te kijken of het ons zal lukken om Elian een week zelf naar school te brengen. Dan bedenk ik dat ik misschien beter even Joke kan bellen. Stel je voor dat ze een dagje griep heeft en dat wij ons in bochten gaan wringen om Elian zelf heen te brengen!
Joke blijkt inderdaad oma te zijn geworden. Ze is bij de bevalling geweest. Ze neemt een week vrij, maar die valt precies in de herfstvakantie. Wat ben ik opgelucht! Wij zijn namelijk heel tevreden over Joke.
Later in die week hoor ik van Joke dat geen van de kinderen die in het busje zitten Hans weer wil als chauffeur. Ze voelden zich niet fijn bij hem. Ook heeft hij tegen een kind geroepen: ‘Hou je bek!’
Helaas neemt Joke de week na de herfstvakantie ook vrij. Onze vrees wordt waarheid: Hans komt Elian ophalen. Deze keer is hij nóg later, pas om tien over acht. Hij belt aan en loopt direct weer naar het busje, dat hij aan het eind van onze oprit heeft geparkeerd.
Martin zegt: ‘Ik wil even met u praten.’
Van vier meter afstand schreeuwt Hans terug: ‘Dat kan niet, ik moet rijden. U kunt uw kind meegeven, of niet!’
Martin antwoordt natuurlijk dat we Elian NIET aan hem meegeven …
Wij vinden het schandelijk dat dit soort buschauffeurs ingezet worden op ritjes naar het speciaal onderwijs. We gaan alles uit de kast halen om Elian deze week zelf naar school te brengen!
0 comments:
Post a Comment